ஏதொ தெரியாத் தனமாக் கிறுக்கிட்டேன்..வந்துக் கொஞ்சம் படிங்களேன் ப்ளீஸ்..

ஓர்  மாலை மஞ்சள் நேரத்திலே 

மாமரத் தோப்பினிலே 

மாங்குயில் இசைக்கையிலே 

மாமனவன்  அருகினிலே 

மங்கை இவள் நாணத்திலே 

மயங்கி நின்றால் மனதினிலே 

மண்ணைப் பார்த்து நின்றவளை 

மனக் கண்ணில் எடைப் போட்டவன் 

அவள் மல்லிகைப் பூ வாசத்திடம் 

மனமே நீ சிக்கிடாதே என மனதுக்குள் 

நொந்துக் கொண்டான் மெல்ல உள்ளே 

சிரித்துக் கொண்டான்..

தடைப் போட்ட வெட்கத்தை 

தள்ளிக் கொஞ்சம் வைத்தவள் 

தன் மன்னவன் முகம் பார்க்க 

மைவிழி ஏரெடுத்து  அவன் 

மௌனம் .களைய முறையிட்டாள்..

மௌனம் கலைந்த மன்னவன் 

முல்லை பூ சிரிப்புடன் முதலில் 

முனைந்தான் கேள்வி ஒன்றை..

என்ன இன்று  பகலில் நிலவு?

என்னருகிலேயே!! அதுவும் 

இவ்வளவு நெருக்கத்தில்..!!

சின்னதொரு புன்னகையில் 

சிட்டாய் அவள் பதில் சொன்னாள்.

ஒளி கொடுத்தச் சூரியனுக்கு ஒரு 

தினமேனும் நன்றி சொல்ல 

இந்தத்  திங்கள் இன்று  பகலில் 

வந்தேன்..

உன்  இதழால்  சொல்லும் வார்த்தை விட 

எழுதும் வார்த்தை எத்தனை அழகென்று 

நீ அறிவாயா?

ஒரு முறை எழுதிவிட்டுச் செல்..

மறு முறை இந்த நிலவு  தரிசனம் 

தரும் வரையில் நித்தம் படித்து 

நெஞ்சுக்குள் பூத்திருப்பேன்..

அச்சம் வந்து அவளைக் கொல்ல 

அப்படியே நின்றிருந்தாள்..

அவள் வார்த்தை எழுதக்  காத்திருந்தவன் 

அருகில் வந்துக்  கைபிடித்தான்..

வேங்கை அவன் கைப் பட்டதும் 

மங்கை அவள் சிவந்துப்  போக 

அவள் சிவப்பழகை பார்த்திட்ட 

மஞ்சள் வெயில் மேகம் கொஞ்சம் 

கோபம் கொண்டுக்  கருத்துப் போக 

கார்மேகம் வந்துச் சூழ்ந்துக் கொள்ள 

கண்சிமிட்டும் நேரத்தில் மழை வந்து 

கலைத்திட்டது அவன் பெற 

இருந்த வார்த்தையை....